επιτελής

-ές (Α ἐπιτελής, -ές)

νεοελλ.

το αρσ. ως ουσ.

1. στρατιωτικός που είναι μέλος τού επιτελείου

2. βοηθός ταγματάρχη τού πεζικού ή μοιράρχου τού ιππικού

3. αυτός που συγκαταλέγεται στα βασικά στελέχη κόμματος, οργανισμού ή κινήσεως

αρχ.

1. τέλειος («ἐπιτελής δ’ εἴη ἡ εὐχή», Πλάτ.)

2. (για γυναίκα) η ώριμη για γάμο

3. αυτός που οδηγεί στην εκπλήρωση, στην ολοκλήρωση

4. αυτός που υπόκειται σε φορολογία.

επίρρ...

ἐπιτελῶς και -έως (Α)

επιτέλους, τελικά, τελειωτικά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + *-τελής (< τέλος «σκοπός»), τ. που απαντά μόνον εν συνθέσει (πρβλ. α-τελής, νομο-τελής). Ο νεοελλ. τ. με τη σημασία «αξιωματικός, στρατιωτικός» είναι υποχωρητικός σχηματισμός από το ρ. επι-τέλλω / -ομαι «διατάσσω, παραγγέλλω»].